پروفسور هرمز و من؛ نامه ای از شاگرد به استاد
دکتر سید فرزاد محمدی، استاد گروه بیماریهای چشم و رئیس مرکز تحقیقات چشمپزشکی ترجمانی این دانشگاه، به مناسبت چهلمین روز درگذشت پروفسور هرمز شمس، در دلنوشتهای تأثیرگذار، به ویژگیهای منحصربهفرد این استاد فقید پرداخت.
به گزارش روابط عمومی بیمارستان فارابی دانشگاه علوم پزشکی تهران؛ دکتر سید فرزاد محمدی، استاد گروه بیماری های چشم دانشگاه علوم پزشک تهران و بیمارستان فارابی و رئیس مرکز تحقیقات چشم پزشکی ترجمانی این دانشگاه به مناسبت چهلمین روز درگذشت پروفسور هرمز شمس، در یک دلنوشته از خاطرات خود و خصوصیات این استاد فقید گفت.
پروفسور هرمز و من!
دوران رزیدنتی خود را در سالهای 1378 تا 1382 به یاد میآورم.
استاد، طب را در دو مکتب فرانسوی و آمریکایی آموخته بودند و این در گفتار و آموزششان مشهود بود. با چه مهارت و سرعتی و با استفاده از تریمیرور شبکیه را سیصد و شصت درجهای معاینه میکردند. مراقبت همه بیماران را میپذیرفتند؛ در کار دشوار مداوای کودکان مبتلا به سرطان چشم – رتینوبلاستوما بودند و هم بیماریهای خودایمنی چشم (خصوصا بیماری بهجت – بیماری جاده ابریشم).
اصالت در راه رفتن استاد مشهود بود. فروتنیشان، عجیب! وقتی سالها بعد، پریکاردیت – عفونت دور قلب سلی گرفتند، مستند شد که پزشک محرومانند و از ایشان، بیماری فقراء را گرفتهاند.
طبیبانگیشان، دیدنی بود. فخر چشمپزشکان بودند در منش، نیکنفسی و متانت. هرمز، فرزند و امانتدار شایستهای از سلاله شمس از یحیی شمس مُلکآرا – لسان الحکماء و محمدقلی شمس – پدر چشم پزشکی نوین ایران و موسس بیمارستان فارابی بود.
ما این میراث گرانسنگ را بر تاق همت خود نهادیم و «بنیاد شمس» را برای باقیات صالحات و امتداد و انتشار ارزشها و منش ایشان برپا نمودیم.
ساغر به طاق همت منصور میکشیم ------ بر دوش ما سری است زگردن جدا بلند
روحتان شاد استاد
شاگردتان، سید فرزاد محمدی
ارسال نظر