دریافت نوبت
متن مورد نظر خود را جستجو کنید

آموزش سلامت بیمارستان فارابی

سوپروایزر آموزش سلامت: سمیه مشهدی فراهانی
کارشناس پرستاری

تلفن داخلی: 2430
 
سیاست های آموزش سلامت در بیمارستان فارابی، ارتقا سلامت است. ارتقا سلامت در سه حیطه ارتقا سلامت بیماران و همراهان، ارتقا سلامت کارکنان و ارتقا سلامت جامعه عمل می کند.
 

سیاستهای کلی آموزش با بیمار با محوریت دفتر پرستاری:

- مدیریت و نظارت هدفمند بر آموزش بیماران و همراهان
- تعیین  و تامین نیازهای آموزشی بیماران(نیازسنجی آموزش به بیمار، اجرا و تامین نیازهای آموزشی)
- مشارکت در پیشگیری و ارتقا سلامت در سطح جامعه

آموزش به بیمار در واحدها مدیریت و تامین منابع انسانی و مادی و نظارت و نظارت مشارکتی مثل کارگروه ها می باشد. اجرای آموزش به بیمار همانند فرآیند پرستاری شامل نیازسنجی آموزشی، تعیین الویت های آموزشی، تعیین روش و رسانه ی مناسب، اجرای آموزش، اثربخشی و ثبت مستندات است.

سیاست های کلی آموزش به بیمار با محوریت پرستاری: 

سیاستهای کلی آموزش به بیمار ، همراه و ارتقا سلامت:

- مدیریت هدفمند آموزش برای بیماران و همراهان در راستای ارائه خدمات پرستاری
- تعیین و تامین نیازهای آموزشی بیماران بخشهای بستری و واحدهای سرپایی و پاراکلینیکی و آموزش به منظور ارتقاءکیفیت خدمات و تسریع در روند بهبودی و خودمراقبتی
- مشارکت در پیشگیری و ارتقاء سلامت در حیطه جامعه
 

مدیریت هدفمند آموزش برای بیماران و همراهان در راستای ارائه خدمات پرستاری:

– تعیین سوپروایزر آموزش سلامت و مسئول آموزش همگانی
- شناسایی و اولویت‌بندی سالانه نیازهای آموزشی بیماران و همراهان در سطح بیمارستان و در کلیه بخش‌ها بر اساس خدمات تخصصی، بیماریهای شایع هر واحد، احساس نیاز و سطح دانش گیرندگان خدمت و نوع مراقبت های پرستاری
– تشکیل کارگروه درون بخشی و بیمارستانی هر 3 ماه یکبار
- پیش بینی منابع مالی و تسهیلات آموزشی مورد نیاز بخش و پیشنهاد آن به کارگروه بیمارستانی
- تامین اعتبار لازم جهت تهیه رسانه ها  و وسایل آموزشی لازم توسط مدیران ارشد سازمان
– برنامه ریزی و مشارکت در تهیه محتواهای آموزشی معتبر، استاندارد و متناسب با نیازسنجی انجام شده و اولویت های خاص
– نظارت بر اجرای آموزش به بیماران در بخش های بستری و سرپایی از طریق راندهای مدیریتی 
– ارزیابی اثر بخشی آموزش های ارائه شده به بیماران هر سه ماه یک بار با استفاده از چک لیست معتبر و روش های استاندارد( بخشهای بستری و سرپایی و اورژانس)
– ارائه گزارش نتایج سنجش اثربخشی آموزش های ارائه شده به کارگروه بیمارستانی، کارگروه بخش های بستری و معاونت محترم درمان
- اجرای برنامه های اصلاحی تدوین شده در کارگروه و  بررسی مجدد اثر بخشی اقدامات اصلاحی انجام شده
– پایش و بازبینی مستمر برنامه های آموزش به بیمار در جهت ارتقاء کیفیت آموزش
– مشارکت در توانمند سازی آموزشی پرسنل در راستای پروتکل های اصول برقراری ارتباط و آموزش به بیمار با سوپروایزر آموزشی
– اولویت بندی و تدوین دستورالعمل های خودمراقبتی بیماران با مشارکت متخصصین در بخش های بالینی
– برنامه ریزی، تدوین و اجرای برنامه های پیشگیری و ارتقاء سلامت در حیطه جامعه
– آموزش همگانی بیماران در خصوص سرطان، دیابت و پرفشاری خون در هفته های سلامت
– تعیین واحد و مسئول مراقبت در منزل برای انجام فعالیت های لازم طبق نظر معاونت محترم درمان برای اطمینان از اثربخشی آموزش ها و رفع اشکالات آموزشی بعد از ترخیص و معرفی خدمات بازتوانی و توانبخشی به بیماران نیازمند
– کسب اطمینان از اثربخش بودن آموزش ها و رفع مشکلات خودمراقبتی و پیگیری موارد بازتوانی و توانبخشی از طریق تماس با بیماران پرخطر
– پاسخگویی به سئوالات آموزشی بیماران از طریق در اختیار گذاشتن شماره تلفن واحد آموزش سلامت 
 

تعیین و تامین نیازهای آموزشی بیماران بخشهای بستری و واحدهای سرپایی و پاراکلینیک بیمارستان، آموزش به منظور ارتقاء کیفیت خدمات و تسریع در روند بهبودی و خودمراقبتی:

- تعیین رابطین فعال با شرح وظایف مشخص جهت نظارت و ارتقاء آموزش به بیمار در هر بخش
- تعیین و اعلام نیازسنجی های انجام شده بیماران به کارگروه هر بخش و مشارکت پرسنل و پزشکان در تهیه، تایید، بازنگری و توزیع رسانه های آموزشی تهیه شده بر اساس نیازسنجی آموزشی سالانه
- ارزیابی نیازهای آموزشی هر بیمار بر اساس فرم ارزیابی اولیه و ارائه آموزش بر اساس دستورالعمل خودمراقبتی
- ارائه حداقل‌های ضروری آموزش‌های خودمراقبتی در بدو و طول بستری  به صورت چهره به چهره به بیمار/ همراه و ثبت آن در گزارش پرستاری
- استفاده از روش ها و رسانه های آموزشی مناسب برای تثبیت آموزش(روش: آموزش چهره به چهره و گروهی و رسانه مانند پمفلت، تراکت، فیلم و غیره)
- ارائه حداقل موارد آموزشی حین ترخیص به روش ترخیص ایمن یا Smart توسط کادر پرستاری و ثبت آن در دو برگ راهنمای ترخیص و تحویل رونوشت خوانای آن به بیمار
- برگزاری کارگروه های درون بخشی به صورت فصلی و انجام اقدامات اصلاحی
- نظارت مستمر سرپرستاران  بر ارائه آموزش به بیمار، اجرای دستورالعمل های خودمراقبتی، ارزیابی و توانمند سازی پرسنل
- مشارکت مستمر در اجرای برنامه های ارتقاء سلامت جامعه و کارکنان
 

مشارکت در پیشگیری و ارتقاء سلامت در حیطه جامعه:

- اجرای مصوبات کارگروه بیمارستانی آموزش به بیمار در خصوص بیماری های سرطان، دیابت و پرفشاری خون در هفته های سلامت
- تدوین دستورالعمل، برنامه عملیاتی و روش اجرایی پیشگیری و ارتقاء سلامت در حیطه جامعه در حد امکانات و منابع
- مشارکت در برنامه های ارتقاء سلامت بیماران/همراهان/جامعه و کارکنان در روزهای مناسبتی سلامت و مصوبات کارگروه بیمارستانی آموزش سلامت
- تامین بودجه و اعتبارات لازم از طریق مصوبات کارگروه آموزش به بیمار
 

سیاستهای آموزش‌های خودمراقبتی بیمار:

- نیازسنجی و تعیین اولویت‌های آموزشی
- تعیین شیوه‌ها و تدابیر آموزش به بیمار 
- تامین منابع مورد نیاز
- نظارت بر اجرای برنامه‌ی آموزش به بیمار
 

نیازسنجی و تعیین اولویت‌های آموزشی:

- نیازسنجی گروهی (تعیین نیازهای آموزشی عمومی و نیازهای آموزشی خودمراقبتی) 
- نیازسنجی فردی (تعیین نیازهای فردی علاوه بر نیازهای آموزشی گروهی)
نیازهای آموزشی بیماران با توجه به نوع فعالیت تخصصی و سطوح دانش گیرندگان خدمت و مراقبت‌های مورد نیاز  در بخشهای مختلف بر اساس بیماریهای شایع هر بخش/ خدمات هر واحد، توسط کارگروه آموزش به بیمار شناسایی و الویت‌بندی شده و پس از تایید مدیر پرستاری، پیگیری تامین امکانات اجرایی شود. انواع شیوه‌ها و رسانه‌های رایج شامل چهره به چهره، استفاده از پمفلت و جزوات آموزشی، نمایش فیلم آموزشی و برگزاری کلاسهای آموزشی است.
نیازهای آموزشی به دو دسته نیازهای گروهی (آموزشی عمومی و نیازهای آموزشی خودمراقبتی) و نیازهای فردی تقسیم می‌شود که در ابتدای هر سال از طریق جلسات هم اندیشی سوپروایزر آموزش به بیمار، سرپرستاران، مسئولین آموزش به بیمار بخش‌ها/ واحدهای درمانی زیر نظر مدیر پرستاری استخراج و تعیین می‌شود. همچنین پرستار به طور مستقیم بر بالین بیمار، نیازهای فردی آموزشی بیمار را به طور مستقل نیازسنجی و تعیین می‌نماید.
پس از استخراج نیازهای گروهی واحدها، اولویتهای برنامه‌های آموزش خودمراقبتی و  عمومی با روش و رسانه مورد نظر به تفکیک واحدهای بستری و سرپایی(درمانگاه، پاراکلینیک و اتاق عمل ها) تعیین و ابلاغ می‌شود. 
نکته: با توجه به این که تمام برنامه های خودمراقبتی با توجه به نیازهای هنجاری بیماران توسط تیم متخصصص تدوین و به عنوان مرجع استفاده می‌شود سالیانه حداقل یک تا دو برنامه بسته به اولویت‌های آموزشی (Must to, better to know, best to know) در هر واحد تولید می‌شود.  
نکته: تیم کارشناس شامل پزشک مرتبط، سوپروایزر آموزش به بیمار، پرستار، کارشناس تغذیه و غیره می‌باشد.
هر شش ماه تکالیف هر واحد در خصوص تکمیل محتوا و رسانه تعیین شده توسط  سوپروایزر آموزش به بیمار پایش می‌شود.
 

نیازهای گروهی بیماران:

الف- نیازهای آموزشی عمومی

- نیازهای آموزشی عمومی بر اساس نوع فعالیت تخصصی واحد یا بخش، سطوح گیرندگان خدمت 
- استخراج نیازهای آموزشی بیمار با توجه به موقعیت‌ها، مشکلات و پروسیجرهای بخش یا واحد سرپایی/پاراکلینیکی و حداقل‌های ضروری آموزش به بیمار و نیازسنجی از طریق جمع آوری نظرات تعدادی از بیماران واحد

ب- نیازهای آموزشی خودمراقبتی

- استخراج و الویت بندی آمار مراجعین بخشهای بستری بیمارستان فارابی به تفکیک شیوع بیماری و به تفکیک بخش و واحددرمانی، پروسیجر یا خدماتی که هر واحد دارد. جهت تدوین برنامه‌های آموزش خود مراقبتی براساس گروه‌های بیماران.
- جمع آوری نظرات کارشناسی سرپرستاران و رابطین کلیه واحدها در ارتباط با تعیین عناوین اولویت‌های آموزشی هر واحد با توجه به نیازهای هنجاری محسوس و تقاضا شده بیماران در جلسات هم اندیشی به علاوه روش و رسانه ارائه آموزش.

نیازهای آموزشی فردی:

- نیازهای آموزشی فردی (مددجو/خانواده/مراقب) با توجه به نیازهای هنجاری آنان، در بدو ورود/یا بالین آنها توسط پرستاران/کارکنان نیازسنجی می‌شوند. و نیازهای آموزشی فردی آنان توسط پرستاران در فرم ارزیابی اولیه ثبت می‌شود.
- با توجه به ویژگی‌های بیمار، بیماری یا پروسیجر و غیره تعیین روش، رسانه آموزش توسط پرستار ارائه و در فرم گزارش پرستاری ثبت می‌شود.

تعیین شیوه ها و تدابیر آموزش به بیمار:

- با توجه به ابلاغ الویتهای نیازهای عمومی و خودمراقبتی هر واحد، روش و رسانه‌ی مناسب پیشنهاد شده است. علاوه بر رسانه‌های موجود پرستار به صورت فردی بیمار را ابتدا ارزیابی اولیه کرده و براساس سطح سواد، سن، گویش روش مناسب آموزش را، انتخاب میکند که رایج‌ترین روش آموزش چهره به چهره و سپس آموزش گروهی است.  پرستاران و آموزش دهندگان براساس محتوای خودمراقبتی، آموزش‌های لازم را به بیمار ارائه می دهند. آموزش‌های حداقلهای ضروری آموزش به بیمار، بدو ورود، زمان اقامت یا بستری و هنگام ترخیص (به روش ترخیص ایمن یا SMART و ABCDT) بایستی توسط آموزش دهنده(پزشک و پرستار و ...) به روش آموزش چهره به چهره ارائه شود. مصادیق حداقل‌های ضروری آموزش به بیمار به تفکیک واحدها (بخش هاهای بستری، سرپایی- درمانگاهها و پاراکلینیک و اتاق های عمل) سالیانه ابلاغ می شود. واحدها ملزم به اجرای آن هستند.

تامین منابع مورد نیاز:

منابع آموزش به بیمار به دو دسته منابع محتوایی و منابع مالی تقسیم می‌شود که منابع محتوایی توسط گروه متخصص تدوین و تولید می‌شود و منابع مالی به روش‌های ذیل تهیه می‌شود.
الف- بودجه مورد نیاز برنامه‌های عملیاتی مرتبط با آموزش با بیمار تعیین، سپس از طریق مدیریت بیمارستان تایید و تامین می‌شود. 
ب- سوپروایزر آموزش سلامت، انتشارات مورد نیاز واحدها (کتاب، فیلم، پوستر، پمفلت، موارد دیجیتال و غیره) را تعیین و درخواست می نماید.  مدیریت بیمارستان  پس از تایید و تعیین بودجه، اقدام به تامین این انتشارات می نماید.

نظارت بر اجرای آموزش به بیمار:

نظارت بر اجرای برنامه های آموزشی بیماران در چند سطح انجام می شود:
- نظارت بر مدیریت آموزش به بیمار واحدهای پرستاری، توسط سوپروایزر آموزش سلامت 
- نظارت روزانه سرپرستار (بر نحوه‌ی اجرای آموزش به بیمار و ثبت صحیح آن در پرونده) در بخش های بستری و سرپایی توسط سرپرستار
- سنجش فصلی اثربخشی آموزش به بیمار در بخشهای بستری و سرپایی، این سنجش از طریق  تکمیل دو چک لیست اثربخشی حین بستری با کد سند CH-PT-02  و  چک لیست مصاحبه تلفنی پس از ترخیص CH-PT-01 توسط رابطین آموزش به بیمار،  به دست می‌آید. 
- نظارت بر تولید محتوا، رسانه های نیازسنجی شده و نظارت بر نحوه مدیریت آموزش به بیمار با برگزاری کارگروه‌های درون بخشی
- نظارت مدیریتی در سطح تیم ارتقا سلامت از طریق برگزاری تیم ارتقاسلامت هر فصل یکبار
 
 
 
  • تاریخ انتشار : 1404/04/18 - 09:27
  • تعداد بازدید کنندگان خبر : 318
  • زمان مطالعه : 5 دقیقه

نگاهی علمی به آسیب‌های پنهان یک عادت رایج

مضرات مالش چشم و دلیل پرهیز از آن

مالش چشم‌ها، عادتی رایج اما پنهان‌کار، می‌تواند فراتر از یک تسکین موقت، آسیب‌های جدی و گاه جبران‌ناپذیری به سلامت بینایی وارد کند. این مطلب، ضمن بررسی دلایل گرایش افراد به این عادت، به تفصیل به مضرات آن از جمله آسیب به قرنیه، افزایش خطر عفونت و تشدید بیماری‌های چشمی می‌پردازد و راهکارهای پیشگیری را ارائه می‌دهد.

مضرات مالش چشم و دلیل پرهیز از آن

به گزارش روابط عمومی بیمارستان فارابی دانشگاه علوم پزشکی تهران؛ مالش چشم‌ها، عادتی ناخودآگاه و رایج است که بسیاری از ما در طول روز، به ویژه هنگام خستگی، خارش یا احساس وجود جسم خارجی، آن را انجام می‌دهیم. در نگاه اول، این عمل ممکن است بی‌ضرر به نظر برسد و حتی آرامش‌بخش باشد، اما از دیدگاه چشم‌پزشکی، مالش مکرر و شدید چشم‌ها می‌تواند به مرور زمان آسیب‌های جدی و گاه جبران‌ناپذیری به سلامت بینایی وارد کند. در این مطلب به بیان برخی از این آسیب ها می پردازیم. ابتدا باید دید که چه عواملی باعث می شود تا افراد به مالش چشم خود تمایل داشته باشند. برخی از شایع ترین عامل به شرح زیر هستند:

  • خارش چشم: این شایع‌ترین دلیل مالش چشم است، که اغلب ناشی از آلرژی (مانند گرده گیاهان، گرد و غبار، موی حیوانات) یا سایر تحریک‌کننده‌ها است.
  • سوزش چشم: احساس سوزش می‌تواند ناشی از خشکی چشم، ورود مواد شیمیایی یا آلاینده‌ها به چشم باشد.
  • خشکی چشم: وقتی چشم‌ها به اندازه کافی اشک تولید نمی‌کنند یا اشک‌ها کیفیت مناسبی ندارند، احساس خشکی و ناراحتی ایجاد می‌شود که فرد را به مالش چشم ترغیب می‌کند.
  • احساس وجود جسم خارجی: اگر ذراتی مانند گرد و غبار، مژه یا شن وارد چشم شوند، فرد به طور غریزی برای خارج کردن آن‌ها چشم خود را می‌مالد.
  • خستگی: هنگام خستگی، چشم‌ها ممکن است احساس سنگینی یا ناراحتی کنند که منجر به مالش آن‌ها می‌شود. به ویژه پس از کار طولانی مدت با لوازمی مانند رایانه و تلفن همراه.
  • عادت: برای برخی افراد، مالش چشم می‌تواند به یک عادت تبدیل شود، حتی زمانی که هیچ علت زمینه‌ای برای ناراحتی وجود ندارد.

آسیب به قرنیه

از خراشیدگی تا قوز قرنیه قرنیه، لایه شفاف و گنبدی‌شکل جلوی چشم، نقش حیاتی در تمرکز نور و کیفیت بینایی ایفا می‌کند. مالش چشم می‌تواند به طرق مختلف به این ساختار ظریف آسیب برساند:

  • خراشیدگی قرنیه (Corneal Abrasion): حتی با وجود پلک بسته، مالش شدید می‌تواند باعث ایجاد خراشیدگی‌های میکروسکوپی یا حتی بزرگ‌تر روی سطح قرنیه شود. این خراشیدگی‌ها می‌توانند بسیار دردناک باشند و راه را برای ورود میکروب‌ها و عفونت‌های جدی (مانند کراتیت) هموار کنند. اگر ذرات خارجی مانند گرد و غبار یا مژه‌ها زیر پلک باشند، مالش می‌تواند مانند یک سمباده عمل کرده و آسیب را تشدید کند.
  • قوز قرنیه (Keratoconus): یکی از جدی‌ترین عوارض طولانی‌مدت مالش مکرر و شدید چشم، به ویژه در افراد مستعد ژنتیکی، تضعیف و نازک شدن تدریجی قرنیه است. این تضعیف منجر به برآمدگی قرنیه به شکل مخروط (قوز قرنیه) می‌شود که باعث تاری دید، دوبینی، و آستیگماتیسم نامنظم و پیشرونده می‌گردد. تحقیقات علمی به وضوح ارتباط بین مالش چشم و پیشرفت قوز قرنیه را نشان داده‌اند.

 

افزایش خطر عفونت‌های چشمی

دست‌های ما، حتی اگر به ظاهر تمیز باشند، می‌توانند حامل میلیون‌ها باکتری، ویروس و قارچ باشند. مالش چشم‌ها به راحتی این میکروارگانیسم‌ها را از دست به سطح چشم منتقل می‌کند. این انتقال می‌تواند منجر به عفونت‌های شایعی مانند ورم ملتحمه (Pink Eye) یا عفونت‌های جدی‌تر قرنیه شود که در صورت عدم درمان به موقع، می‌توانند بینایی را به خطر بیندازند.

 

تشدید علائم آلرژی و التهاب

در افرادی که از آلرژی‌های چشمی رنج می‌برند، مالش چشم‌ها نه تنها خارش را تسکین نمی‌دهد، بلکه آن را بدتر می‌کند. مالش باعث آزاد شدن بیشتر هیستامین و سایر واسطه‌های التهابی در چشم می‌شود که به نوبه خود، خارش، قرمزی و ورم را تشدید می‌کنند و یک چرخه معیوب ایجاد می‌کنند. در برخی موارد، مالش مزمن می‌تواند منجر به ورم ملتحمه پاپیلاری غول‌پیکر (Giant Papillary Conjunctivitis) شود که با برجستگی‌های بزرگ در زیر پلک مشخص می‌شود.

 

خونریزی زیر ملتحمه 

مالش شدید چشم می‌تواند باعث پاره شدن رگ‌های خونی ریز و شکننده زیر ملتحمه (لایه شفاف روی سفیدی چشم) شود. این اتفاق منجر به ایجاد یک لکه قرمز روشن بر روی سفیدی چشم می‌شود که اگرچه معمولاً بی‌خطر است و خود به خود جذب می‌شود، اما می‌تواند ظاهر نگران‌کننده‌ای داشته باشد.

 

تأثیر بر بیماری‌های چشمی زمینه‌ای

مالش چشم می‌تواند بر برخی بیماری‌های چشمی موجود تأثیر منفی بگذارد:

  • گلوکوم (Glaucoma): در بیماران مبتلا به گلوکوم، مالش چشم می‌تواند به طور موقت باعث افزایش فشار داخل چشم شود. این افزایش فشار، حتی اگر کوتاه مدت باشد، می‌تواند به عصب بینایی آسیب‌پذیر فشار بیشتری وارد کرده و روند از دست دادن بینایی را تسریع کند.
  • نزدیک‌بینی پیشرونده (Progressive Myopia): در برخی مطالعات، مالش چشم به عنوان یک عامل خطر احتمالی در پیشرفت نزدیک‌بینی، به ویژه در کودکان و نوجوانان، مطرح شده است.

 

چگونه عادت مالش چشم را ترک کنیم؟

بهترین راه برای ترک این عادت، شناسایی و درمان علت زمینه‌ای خارش یا ناراحتی چشم است.

  • مشاوره با چشم‌پزشک: اگر چشمان شما به طور مداوم دچار خارش، سوزش یا خشکی هستند، به چشم‌پزشک مراجعه کنید. پزشک می‌تواند علت را تشخیص داده و درمان مناسب (مانند قطره‌های اشک مصنوعی، داروهای ضد آلرژی یا درمان خشکی چشم) را تجویز کند.
  • بهداشت دست‌ها: دست‌های خود را همیشه تمیز نگه دارید تا از انتقال میکروب‌ها به چشم جلوگیری شود.
  • استفاده از کمپرس سرد: در صورت خارش یا ورم، می‌توانید از کمپرس سرد روی پلک‌های بسته استفاده کنید.
  • پرهیز از محرک‌ها: اگر به ذرات خاصی (مانند گرده گیاهان، گرد و غبار، موی حیوانات) حساسیت دارید، سعی کنید از تماس با آن‌ها خودداری کنید.
  • آگاهی و جایگزینی عادت: نسبت به زمانی که چشمانتان را می‌مالید آگاه شوید و سعی کنید به جای آن، فعالیت دیگری انجام دهید

 

مالش چشم‌ها، عادتی به ظاهر بی‌ضرر، می‌تواند پیامدهای جدی برای سلامت بینایی شما داشته باشد. از خراشیدگی‌های سطحی قرنیه و افزایش خطر عفونت گرفته تا تشدید قوز قرنیه و آسیب به عصب بینایی در بیماران گلوکوم، همگی دلایلی هستند که باید این عادت را جدی بگیریم. با آگاهی از این مضرات و مشورت با چشم‌پزشک برای رفع علت اصلی ناراحتی چشم، می‌توانید گام مهمی در جهت حفظ بینایی و سلامت چشمان خود بردارید. بیمارستان فارابی همواره آماده ارائه مشاوره و خدمات فوق تخصصی به شماست. برای دریافت نوبت می توانید به نشانی nobat.tums.ac.ir مراجعه کنید.

 

 

  • کد خبر : 300555
سید عباس قاضی میرسعید
تهیه کننده:

سید عباس قاضی میرسعید

0 نظر برای این مطلب وجود دارد

ارسال نظر

نظر خود را وارد نمایید:

متن درون تصویر را در جعبه متن زیر وارد نمائید *
تنظیمات پس زمینه