به گزارش روابط عمومی بیمارستان فارابی دانشگاه علوم پزشکی تهران، دکتر سیدحسام هاشمیان، فوق تخصص قرنیه و عضو هیئت علمی گروه چشم‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران با اشاره به اینکه برخی از بیماران درباره خواص چای یا عسل برای درمان بیماری های چشم سوالاتی را مطرح می کنند، گفت: «هرچند ممکن است شستن چشم با چای یا موارد مشابه منافع جزئی داشته باشند، اما عوارض آن‌ ها به مراتب بیشتر از فوایدشان است.»

این فوق تخصص قرنیه، سه دلیل علمی و مهم را برای پرهیز از ریختن چای و عسل در چشم تشریح کرد.

خطر ورود باکتری و عفونت‌های قارچی به چشم

اولین و مهم‌ترین تفاوت میان داروهای چشمی و درمان‌های خانگی، مسئله «استریلیزاسیون» است. قطره‌هایی که از داروخانه تهیه می‌شوند، دارای تاریخ انقضا و شرایط تولید کاملاً استریل هستند. اما در مورد چای یا عسل، حتی اگر آب جوشانده شده باشد، تضمینی برای استریل بودن نهایی محصول نیست. چای و عسل به عنوان منابع گیاهی ممکن است حاوی قارچ‌ها یا باکتری‌هایی باشند که با دمای معمولی آب جوش از بین نروند. ورود این عوامل بیماری‌زا به چشم می‌تواند منجر به عفونت‌های ثانویه و قارچی شود.

بروز واکنش‌های آلرژیک و حساسیت شدید

دلیل دوم، ترکیبات ناشناخته و متغیر موجود در گیاهان است. چای حاوی مواد مختلفی است که ورود مستقیم آن‌ها به بافت حساس چشم می‌تواند باعث ایجاد واکنش‌های آلرژیک، قرمزی و تشدید التهاب شود. به جای درمان، فرد ممکن است با یک واکنش حساسیتی جدید روبرو شود که وضعیت چشم را وخیم‌تر می‌کند.

تسکین موقت و تاخیر در درمان اصلی

نکته سوم که بسیار حائز اهمیت است، خاصیت مسکن بودن برخی مواد موجود در چای (مانند تئین) است. فردی که چشمش درد می‌کند یا می‌سوزد، قطعاً مشکلی دارد که نیاز به بررسی دارد. ریختن چای ممکن است به دلیل وجود برخی ترکیبات، موقتاً درد را ساکت کند. این کاهش درد باعث می‌شود بیمار تصور کند بهبود یافته و مراجعه به پزشک را به تاخیر بیندازد. این تاخیر در تشخیص و درمان اصلی، می‌تواند برای بینایی فرد عواقب داشته باشد.
دکتر هاشمیان در پایان توصیه کرد که با توجه به ریسک عفونت، آلرژی و پنهان شدن علائم بیماری، استفاده از چای و عسل برای چشم به هیچ عنوان روشی علمی و ایمن محسوب نمی‌شود و افراد باید برای مشکلات چشمی صرفاً از داروهای تجویز شده و استریل استفاده کنند.