ما می خواهیم همه مردم ایران به خدمات چشم پزشکی دسترسی داشته باشند

- میگن از تهران اومدن

+ فقط چشم معاینه می کنن؟

- آره. از بیمارستان فارابی اومدن. اسمش رو نشنیدی؟

+ نه، ولی کی می تونه تا تهران بره. ما تا همین شهرش رو به زور میریم.

- به چندتا از همسایه ها هم گفتن بیان. پسر همسایه یه ساله که چشماش آب میاد. نتونسته ببرتش شهر پیش دکتر

+ چقدرم شلوغه

- میگن چند روزی هستن

+ ای کاش همیشه باشن

 

شاید این مکالمه دو نفر همشهری یا همسایه یا دوست باشه. شایدم فقط خیال بافی. ولی اگر توی برنامه های جهادی و ویزیت رایگان در مناطق کم برخوردار شرکت کرده باشین می دونین که مردم این مناطق چقدر از دیدن پزشکان و کادر درمان که به این نقاط سر میزنن خوشحال می شن. چرا؟ چون اسمش مناطق کم برخورداره. یعنی واقعا امکاناتی ندارن. امکانات که هیچی، اصلا اوضاع اقتصادی درستی ندارن که بخوان برای معاینه و درمان برن پیش پزشک. خیلی هاشون اصلا نمی دونن مشکل چشمشون چی هست. آب مرواریده یا آب سیاه. شاید مثل شخصیت اول متن حتی اسم فارابی هم به گوششون نخورده باشه، دیگه قطب علمی و این چیزا که بماند. تنها خواسته ای که دارن فقط معاینه شدن توسط پزشکه. پس وقتی یک گروه مجهز به همراه چشم پزشک و پرستار و اپتومتریست و پشتیبانی چند روز می رن اونجا و به صورت کاملا رایگان معاینشون میکنن و دارو هم بدون دریافت هزینه ای در اختیارشون قرار می گیره، بایدم خوشحال و راضی باشن. بایدم کلی آدم بیاد اونجا برای معاینه شدن. تعارف که نداریم. گفتیم که، خیلی هاشون حتی پول گذران زندگی رو به سختی در میارن چه برسه هزینه مسافرت چند روزه به پایتخت شلوغ و غریب و بعدش هم هزینه درمان و کلی هزینه های دیگه و دیگه و دیگه ...

این کار سال هاست که توسط گروه های جهادی و کانون بسیج بیمارستان فارابی در حال انجام شدنه و هر سال هم تعداد این برنامه ها بیشتر از قبل شده. اما اون چیزی که می تونه خدمات رایگان بیمارستان فارابی رو متمایز کنه، اعتبار، تخصص و کیفیت معایناتی که حتی در ویزیت های رایگان هم رعایت می شه. فرقی نمی کنه که کجای ایران باشه. یا اینکه بیماری که مراجعه می کنه ایرانی باشه یا اتباع کشورهای همسایه. همیشه یه تیم خوب با تجهیزات کامل از فارابی اعزام میشه. همیشه کیفیت کار حفظ شده. حتی گاهی پیش اومده که همزمان در دو نقطه درمانگاه های تخصصی با خدمات رایگان برپا شده. مثل همین هفته قبل که یک گروه از بچه های این بیمارستان عازم تربت حیدریه توی خراسان رضوی شدن و یک گروه هم رفتن همین شهرک مرتضی گرد که داخل تهران خودمونه.

خود من همراه گروهی بودم که رفته بودن مرتضی گرد. وقتی صحبت کردن مردمی که اومده بودن و تو صف انتظار نشسته بودن رو می شنیدیم مشخص بود که بیشترشون اتباع افغان هستن. ولی چه فرقی می کنه؟ هدف فارابی خیلی بزرگه. اونقدر بزرگ که حتی غیر ایرانی ها هم شاملش می شن. همین خانم دکتری که نشسته بود پشت اسلیت به همه اونایی که اومدن بودن می گفت: مامان جون، بابا جون بشین ببینم چشمت چی شده. یا به بچه هایی که می ترسیدن معاینه بشن میگفت بیا خاله چشمت رو ببینه. همه بچه ها همینطور بودن. با حوصله و خوش برخورد. هیچکدومشون هیچ وقت این مردم رو ندیده بودن. اصلا نمی شناختنشون. ولی همیشه بهترین خدمت رو ارائه می دن. مثل اعضای خونواده خودشون.

تازه اینجوری نیست که بعد از معاینه اون بندگان خدا رو به همون حال بذارن. توی ویزیت های جهادی همیشه بیمارانی رو که نیاز به درمان بیشتر دارن با دادن نوبت می فرستن بیمارستان فارابی. یا به قولی ارجاع می دن. پس کار فقط به یک معاینه ساده ختم نمی شه. چون فارابی به مسئولیت پذیری که در برابر مردم داره پایبنده. چون میراث دار پروفسور شمس فقیده. همون مرد بزرگی که در برابر دوربین صدا و سیما وقتی از خاطراتش در سفر به جنوب ایران و مبارزه با تراخم حرف می زد با بغض گفت: «... آمدم به تهران ... قسم خوردم ... من می مونم اینجا ... باید این کورها را نجات بدم.» پس این یک سنت هست که از همون ابتدا در فارابی وجود داشته. امروز به ما رسیده و آیندگان هم اون رو ادامه می دن. 

به همین دلیل رئیس بیمارستان فارابی توی جلسه اخیری که درباره اردوها و گروه های جهادی بیمارستان فارابی برگزار شد تاکید زیادی درباره افزایش همکاری کارکنان و جذب مشارکت های مردمی و خیرین داشت. هدف خیلی بزرگه. اما برای انجام کار بزرگ نیاز به قدم های بزرگ و همکاری های کلان هست. خیلی از بیمارانی که بعد از معاینات به تهران و فارابی ارجاع داده می شن، اهل نقاط دور افتاده کشور هستن. نقطه دور افتاده در کشور که چه عرض کنیم، نقطه ای که در نقشه هم به زور می تونیم ببینیم، به خصوص اگر نزدیک بینمون هم مشکل داشته باشه! این بیمار که شاید به سختی بتونه هزینه سفر به تهران رو جور کنه، وقتی برسه به فارابی دیگه چه کاری از دستش برمیاد. هزینه دارو و درمان رو از کجا بیاره؟ اصلا این ها به کنار. چند روز در تهران رو چطور سر کنه؟ چه جوری برگرده شهر خودش و هزینه های مراقبت بعد از عمل خودش رو تامین کنه؟ 

حالا چرا این همه نوشتیم؟ ما که همه اینا رو می دونیم. چون امروز 22 مرداد، روز تشکل ها و مشارکت های اجتماعی هم هست. گفتیم برای اینکه به این هدف بزرگ که دسترسی همه مردم کم برخوردار ایران به خدمات چشم پزشکی رایگان هست، برسیم به قدم های بزرگ نیاز داریم. خیرین سلامت همیشه در کنار ما بودن و می تونن ما رو در برداشتن این قدم بزرگ یاری کنن. رد پای این انسان های نیک اندیش همیشه در نظام سلامت کشور دیده می شه. نمونه ش کلان بیمارستان هوشمند حضرت مهدی (عج) که خیرین نقش مهمی در افتتاح این پروژه بزرگ داشتن. یا خیلی از تجهیزاتی که در بیمارستان خودمون داریم و توسط همین افراد اهدا شدن. پس با کمکشون می تونیم قدم های بزرگ برداریم. شاید خیلی خیلی بزرگ. مسئولای بیمارستان فارابی هم همیشه منتظر حمایت های خیرین سلامت هستن و دست اون ها رو به گرمی می فشارن. چون ما میخوایم همه مردم ایران به خدمات چشم پزشکی دسترسی داشته باشن.

پس منتظرتونیم ...