مژگان عالی: پرستاری یعنی استفاده خلاقانه از دانش و مهارت

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران بیمارستان فارابی، مژگان عالی، پرستار نمونه کشوری در سال 99 در گفت و گو با روابط عمومی این بیمارستان به بیان نکاتی درباره پرستاری و خصوصیات و چالش های این حرفه پرداخته که در ادامه می خوانید.

 

اینجانب مژگان عالی کارشناس پرستاری و کارشناسی ارشد مدیریت هستم. شروع خدمت بنده با ورود به اتاق عمل بیمارستان فارابی بود و هم اکنون نیز به عنوان سوپروایزر اتاق عمل و سرپرستار درمانگاه استرابیسم انجام وظیفه می نمایم.

 

ورود به رشته پرستاری حتما باید با علاقه و عشق به این رشته باشد، وگرنه با توجه به اینکه با آلام و دردهای بیماران و همراهان آنها همراه می شوید مسلما اگر علاقه نباشد دچار فرسایش روحی خواهید شد و قطعا ادامه این مسیر بسیار سخت و دشوار خواهد بود.

شاید بتوانم بگویم علاقه من به این رشته از زمانی آغاز شد که پرستاری را در بیمارستانی دیدم که با تمام قوا سعی در برطرف کردن درد و رنج های بیماران می کرد و در هر شیفتی که ایشان را می دیدم با روی گشاده با بیماران برخورد می کرد و با همدردی با همراهان آنها موجب تسکین آلام آنها می گردید و امیدی دوباره به جان خسته آنها می بخشید. هیچ گاه خستگی را در وجود ایشان مشاهده نمی کردم و همین روحیه و مهارت ارتباطی ایشان برای من بسیار تحسین برانگیز بود. ایشان به معنای واقعی نمونه یک فرشته سپید پوش زمینی بود و چنان عاشقانه و متعهد به اصول اخلاقی به امورات بیماران رسیدگی می کرد که شاید الگویی برای حضور من در این مسیر گردید. البته من نیز خیلی تلاش کرده ام تا مانند ایشان لبخندی را بر لب بیماران بنشانم و تا جایی که از دست من برمی آید مشکلات آنها را رفع و رجوع نمایم و این امر باعث مسرت من می شود.

 

بنده مدت زمان قریب به 15 سال است که افتخار خدمت در بیمارستان فارابی را دارم و در این زمان تجارب زیادی را کسب کرده ام که سرمایه این سال ها بوده و برای من بسیار ارزشمند می باشد.

 

خانواده من از دو وجه نگران ورودم به این رشته بودند. اول اینکه در این رشته سراسر با درد و رنج و بیماری و بعضا ممکن است با بیماری های صعب العلاج نیز درگیر شوی که بسیار بر روحیه فرد تاثیر خواهد داشت و ثانیا چون بیماران دردمند و خسته به تمنای مدد و حمایت کادر درمان به بیمارستان مراجعه می کنند، باید تسکینی برای دردهای آن ها باشیم نه اینکه موجب افزودن به رنج های آنها شویم. البته که وقتی مسئولیتی را می پذیریم باید در قبال آن کاملاً پاسخگو بود و طبیعتاً وقتی پرستار می شوی ممکن است گاهی مجبور باشی زمان بیشتری را برای این امر اختصاص دهی و حتی دل مشغولی کاری را نیز همراه با خود به منزل ببری.

 

قبل از هر چیزی می خواهم درمورد عبارت آشنایی که هنگام ورود به دانشگاه به همه ما گفته می شود صحبت کنم و آن “the patient is king” است یعنی بیمار پادشاه است. این عبارت بسیار تامل برانگیز می باشد و اگر به معنی کلمه پرستار یعنی پرستنده نیز دقت کنیم به ارتباط این دو پی خواهیم برد، چرا که مراقبت ما مثل پرستیدن معنا شده است. پس اهمیت مراقبت و پرستاری کاملاً مشخص می شود. پرستاری موهبت الهی است و از منظر دیگر باید به آن نگریست چرا که پرستاری شغل نیست و آن با عشق عجین شده که اگر چیزی غیر از این بود امسال و سالی که گذشت خود گواه و گویای این مطلب است. چرا که اگر چیزی غیر از این بود چگونه ممکن بود در پاندمی کوید-19 که تمام جهان درگیر آن شده است و عزیزان پرستار ما نیز در جای جای این سرزمین خالصانه و در ازای سلامتی جامعه جان خود را در طبق اخلاص نهاده اند و به مبارزه با این ویروس در جهت حفظ و به دست آوردن صحت و سلامت بیماران خود می پردازند. پرستاری هم علم است و هم هنر یعنی استفاده خلاق از دانش و علم و همچنین انجام ماهرانه مداخلات پرستاری می باشد.

 

علم، مهارت، صداقت، وجدان کاری، تعهد اخلاقی و حرفه ای، مسئولیت پذیری، احترام، خلاقیت و وظیفه شناسی، دلسوزی و برقراری ارتباط صمیمانه با بیماران و انتقال حس آرامش به بیمار است که باید هر پرستاری این موارد را سرلوحه کار خود قرار دهد. شاید اگر انجام خدمت تخصصی با برقراری ارتباط دلسوزانه با بیمار توأم نباشد نقص خواهد داشت و صد البته که رضایت مندی بیمار نیز اهمیت ویژه ای دارد.

 

خیر، اصلا به این موضوع فکر نمی کردم، زیرا هر آنچه تا کنون انجام داده ام چیزی به جز وظیفه نبوده است و این امر چیزی جز لطف و عنایت الهی نیست.

 

با توجه به درگیری تمام بیمارستان های کشور با بیماری کوید-19 و اینکه بیمارستان فارابی نیز از این امر تاثیر پذیرفته و درگیری کارکنان و بالطبع آن استعلاجی آنها را در پی داشته، کمبود نیروی انسانی در شرایط حاضر یکی از چالش های کلی می باشد. سنجش صلاحیت حرفه ای و گزینشی که برای استخدام نیروی انسانی قبل از ورود به بیمارستان امری ضروری به نظر می رسد.

 

البته که با توجه به اینکه گفتم با علاقه این رشته را انتخاب کردم ترجیح می دادم که پرستار باشم ولی در غیر این صورت با توجه به علاقه ای که به آموزش و تدریس داشتم قطعا به دنبال این امر می رفتم و سعی در آموزش و پرورش دانشجویان در رابطه با این رشته می کردم.

 

با توجه به اینکه ما در عصر تکنولوژی به سر می بریم اگر ما نیز به روز نشویم و با دنیای روز هماهنگ نباشیم قاعدتا از آن جا می مانیم. به سبب این مورد خیلی مهم ترجیح می دهم اوقات فراغت خود را با مطالعه سپری کنم، البته از تفریح و مسافرت هم باز نمی مانم چرا که برای تجدید روحیه امری بسیار مهم و موثر است.

 

آنچه که من همیشه مد نظر داشته ام این است که در همه حال صداقت و وجدان کاری و احترام را لحاظ نمایم و رضایت مندی بیمار نیز برایم از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد و سعی کرده ام در همه حال مسئولیت پذیر باشم، اما اینکه در این زمینه چقدر موفق بوده ام این مورد را باید از مسئولین جویا شوید.

 

با توجه به اهمیت جایگاه پرستاری در حفظ و ارتقا سطح سلامت جامعه باید تمام تلاش خود را در جهت ارتقا حرفه پرستاری و توانمندی پرستاران در جهت پیشبرد سلامت افراد در عرصه اجتماعی بنماید.

 

برای هر فردی در هنگام اشتغال خاطراتی اعم از تلخ و یا شیرین وجود دارد، اما با توجه به اینکه حرفه ما طیفی بین سلامتی و بیماری است بالطبع خاطرات تلخ هم جز لاینفک آن می باشد. خاطره من درباره کودکی است که به علت درگیری با تومور و علیرغم کموتراپی (شیمی درمانی) و برداشت تومور دید خود را به شدت از دست داده بود و خانواده وی فکر می کردند که با این درمان ها قطعا دید وی برمی گردد و خود کودک نزد من آمد و از من پرسید خانم پرستار من چشمم خوب می شود؟ کی می توانم بهتر ببینم؟ و من واقعا درمانده از پاسخ وی بودم و در ضمن نمی توانستم امیدواری را نیز نا امید کنم. من به سختی خود را کنترل کرده بودم و پس از رفتن وی اشک هایم ناخودآگاه جاری شد. در عین حال وقتی بیماران سلامت چشم خود را باز می یابند و با حالی خوب بیمارستان را ترک می کنند این بهترین خاطره می تواند باشد. 

 

برای ورود به این رشته باید حتما علاقه و انگیزه وجود داشته باشد در غیر این صورت باعث مشکلات عدیده برای خود فرد و بیمارانی که با آنها سر و کار خواهد داشت می شود. باید هر بیماری را یکی از اعضای خانواده خود بداند و با بیمار همان برخوردی را انجام دهد که انتظار دارد اگر خانواده اش بود با آن بشود.

 

به همه همکاران گرامی خدا قوت و خسته نباشید عرض می کنم و امیدوارم همیشه و در همه حال سلامت و استوار چون گذشته به یاری بیماران بشتابند و در این میان هیچ گاه دچار خستگی و خدایی نکرده بی تفاوتی نشویم.

در پایان از زحمات ریاست بیمارستان فارابی جناب آقای دکتر اکبری و مدیر محترم پرستاری سرکار خانم آژیر کمال تقدیر و تشکر را دارم و قدردان زحمت های ایشان هستم.

البته جا دارد همواره قدردان زحمات و محبت های پرستاران پیشکسوت خود نیز باشیم که در سال های خدمت خود تمام هم و غم خود را بر خدمت رسانی و همچنین آموزش نیروهای جدیدی که وارد عرصه خدمت می شوند، گذاشتند.

از شما هم بابت صبر و حوصله تان بسیار سپاسگزارم.