در فاصله ی بین درمانگاه های بیمارستان فارابی چه می گذرد؟

به گزارش روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی تهران بیمارستان فارابی در این مطلب آمده:

زمانی که شما حد فاصل بین ورودی درمانگاه های عمومی تا درمانگاه قرنیه را طی می کنید می توان گفت تقریبا از جلوی نیمی از بیمارانی که در انتظار معاینه شدن هستند، عبور می کنید. از نوزاد تا سالمند همگی با یک هدف به این بیمارستان مراجعه می کنند، امید زیاد به بهبودی. لازم نیست این را به زبان بیاورند. وقتی پشت اسلیت می نشینند می توانید در چشمهایشان بخوانید که تا چه حد امید دارند. نگاه هایی که خودکار شما را هنگام تکمیل پرونده و نوشتن نوع بیماری و تشخیص با دقت دنبال می کنند و استرسی که برای شنیدن نتیجه معاینه دارند. همه و همه را می توان در چشم ها خواند. چشم ها هیچ وقت دروغ نمی گویند. اما همیشه هم نتیجه مثبت نیست. گاهی کار از کار گذشته یا واقعا درمانی وجود ندارد. علم پیشرفت های زیادی در زمینه چشم پزشکی داشته ولی هنوز درهای زیادی است که باز نشده. درهایی که امید بیماران در پشت آن ها صف کشیده تا شاید روزی باز شوند. و این یعنی انتظار پشت انتظار. 

با این حال نمی توان ناامید مطلق بود. انسان به امید زنده است. در برخی از مواقع می خواهیم که بیمار برای معاینات بیشتر در دوره های مشخص به درمانگاه مراجعه کند تا مجددا مورد معاینه قرار بگیرد. سه ماه، شش ماه یا هر دوره زمانی که نوع بیماری و تشخیص به ما می گوید. خیلی هم خوب. حداقل بیمار ما این امید را دارد که در دوره های بعدی شاید شرایط بهتر از قبل شود. اما در برخی مواقع و به دلیل نوع بیماری مجبور هستند که سال ها و به صورت منظم تحت درمان و مراقبت باشند. پیرمرد یا پیرزنی را تصور کنید که توان راه رفتن ندارد. در اطراف تهران یا گاه دورتر و حتی در شهر و استان دیگر زندگی می کند. هر سه ماه یک بار باید به پزشک خود مراجعه کند. برای رفت و آمد نیازمند همراهی فرزندان یا اطرافیانش است. اطرافیانی که باید یک روز کامل کار خود را تعطیل کرده و همراه بیمار خود به بیمارستان مراجعه کنند. خیلی از این همراهان حاضرند ساعت ها انتظار بکشند تا بیمارشان معاینه شود. اما آن پیرمرد یا پیرزن ناتوان یا کم توان، بی قرار و دردمند است. نمی تواند ساعت ها در انتظار باشد و این ناراحتی به همراهش نیز منتقل می شود. تحمل درد و رنج بیماری عزیزان و بازماندن از زندگی روزانه و کار به خودی خود ملال آور است. حال شما ساعت های طولانی انتظار را هم به آن اضافه کنید. اصلا شاید این افراد ناتوان کسی را برای همراهی نداشته باشند. آن که دیگر جای خود دارد.

شاید هیچ وقت با هیچ کدام از این بیماران و همراهان به طور مستقیم صحبت نکرده باشم اما زمانی که فاصله بین درمانگاه های عمومی تا درمانگاه قرنیه را طی می کنم تمام این خستگی و بی حوصلگی که حاکم بر فضاست را حس می کنم. نیازی نیست خیلی باهوش باشیم که این را بفهمیم. همین که ببینی یک نفر کنار صندلی چرخدار پدر و مادرش پیرش چمباتمه زده کافی است تا این حس را کاملا درک کنی. یا بیماری که هیچ همراهی ندارد. فرقی نمی کند. خیلی وقت ها هم در جوابشان که از ما یا همکاران می پرسند خیلی طول می کشد تا نوبتمان شود، می شنوند که بیمارستان شلوغ است و باید صبر کنید، ممکن است چند ساعت طول بکشد. واقعا هم همینطور است. چه می شود کرد. اما چه می شود کرد جوابی نیست که در شان قطب علمی چشم پزشکی کشور و منطقه باشد. حتما می شود کاری کرد. اصلا ما برای همین کاری که باید کرد در سمت رئیس و مدیر و مسئول هستیم. اگر غیر از این بود که سیستم با همان چه می شود کرد و ساعت های انتطار طولانی برای بیماران، به کار خود ادامه می داد و نیازی هم به ما نبود. پس نمی توان دست روی دست گذاشت. 

تمام این فکرها در همان حد فاصلی که تقریبا هر روز طی می کنم به ذهنم رسید. چه می توان کرد تا حداقل بیمارانی که ناتوان هستند در کمترین زمان ممکن خدمت دریافت کنند. چطور گرفتار صف انتظار درمانگاه و اپتومتری و غیره و ذلک نشوند؟ چطور کرامت و تعالی انسانی این سالمندان یا افراد ناتوان و کم توان حفظ شود؟ نکته دقیقا همین جاست. حفط کرامت و تعالی انسانی. همان چیزی که همه ما توقع داریم در هنگام مراجعه به یک اداره و سازمان نسبت به خودمان شاهد باشیم. و اگر شاهد نباشیم قطعا زیر لب غر می زنیم و گاهی هم اعتراض می کنیم. پس آنچه را که برای خود نمی پسندیم برای دیگران هم نپسندیم. باید کاری کرد تا این کرامت حفظ شود. اما نه در حد حرف بلکه در حد اجرا. 

به یاد نمی آورم از زمانی که این طرح را در جلسه با مسئولان بیمارستان بیان کردم تا زمانی که اجرا شد، چه مدت گذشت اما می دانم خیلی سریع تر از آن چه که همه ما تصور می کردیم اجرا شد. از اتاقکی که چند ساعته آماده و دستورالعملی که به سرعت نوشته و ابلاغ شد. در کنار آن نیز یک استند الکترونیک برای راهنمایی همراهان بیماران نصب شد تا اطلاعات مورد نیاز درباره بیمار خود که بستری شده است را کسب کنند. به هر حال هرچه که بود همه ما در بیمارستان فارابی می خواستیم که برای این بیماران و همراهانشان کاری انجام دهیم. اینکه ما در تمام جلسات و کمیته ها برای رفع مشکلات تلاش می کنیم شکی نیست اما این مشکلاتی که حل می شوند کلیات و بدیهیات هستند. ما نیاز داریم تا جزئی تر مشکلات را بررسی کنیم. هدف نه تبلیغ است و نه تعریف. نه می خواهیم شخص یا گروهی را تخریب کرده یا زحمات گروهی دیگر را نادیده بگیریم. همه همکارانم در کنار من تلاش می کنند و هدف همه ما نیز یافتن راه هایی برای افزایش کیفیت است و این حاصل نمی شود مگر با دقت نظر و توجه بیشتر به موارد جزئی تر. باید مشکلات و نارضایتی بیماران و همراهان را جزئی تر و لایه لایه بررسی کرد. توجه سطحی به شکایات و انتقادات راه به جایی نخواهد برد. از کنار نظرات و پیشنهادات کارکنان نیز نباید بی توجه و یا گاه با بی حوصلگی عبور کرد. خوشبختانه مدتی است که  توجه به جزییات در جلسات و کمیته های بیمارستان فارابی دارد خود را نشان می دهد. زیرا برای بهترین بودن ناچاریم به موارد جزئی توجه کنیم. اصلا همین توجه کردن به جزئیات است که تفاوت ها را رقم می زند. تفاوتی که در نهایت بهترین ها را برای مردم و ما به همراه خواهد داشت. بهترین بودن هم تنها با یک طرح و چند موفقیت حاصل نمی شود. 

سخن را کوتاه می کنم. ما نیاز به ایده های نو و پیشنهادات کاربردی داریم. پس این بار که در راهروها و سالن های بیمارستان قدم می زنید و از کنار بیماران در انتظار می گذرید کمی تفکر کنید. ایده های جدید و قابل اجرا از دل همین مسیرهای پیچ در پیچ و فواصل راهروها و سالن های انتظار بیرون می آیند. این بار به جای بیماران، ما انتظار می کشیم. انتظار شنیدن پیشنهادات شما.

 

ارادتمند

دکتر مهدی خداپرست زواره