گزارش تلویزیون اینترنتی دانشگاه علوم پزشکی تهران
روایتی از زندگی دکتر بهزاد دماری؛ میراثی جاودانه در عرصه پزشکی اجتماعی
این فیلم مستند که به مناسبت افتتاح مرکز تحقیقات دماری در چشم پزشکی جامعه محور در بیمارستان فارابی، تهیه شده، زندگی شادروان دکتر بهزاد دماری، دانشیار گروه پزشکی اجتماعی دانشگاه علوم پزشکی تهران را در پنج فصل از زبان خانواده، همکاران و شاگردانش به تصویر کشیده است.
به گزارش روابط عمومی بیمارستان فارابی دانشگاه علوم پزشکی تهران، همزمان با افتتاح «مرکز تحقیقات دماری در چشمپزشکی جامعهمحور» در بیمارستان فارابی، از فیلم مستندی به یاد زندهیاد دکتر بهزاد دماری، دانشیار فقید گروه پزشکی اجتماعی، رونمایی شد. این مستند پنج فصلی که توسط مرکز تحقیقات چشمپزشکی ترجمانی تهیه شده، میراث علمی و دغدغههای این پزشک پیشگام را از زبان خانواده، همکاران و شاگردانش به تصویر میکشد.
سرآغاز میراث جاودانه؛ پزشکی که در ۴۸ سالگی، میراثی ۸۰ ساله ساخت
دکتر بهزاد دماری (متولد ۱۳۵۲ در تبریز) با وجود زندگی کوتاه ۴۸ ساله، میراثی گرانبها در عرصه سلامت اجتماعی ایران بر جای گذاشت. او، عضو هیئت علمی گروه پزشکی اجتماعی دانشگاه علوم پزشکی تهران، تنها یک پژوهشگر نبود، بلکه بنیانگذار طرحهای کلانی بود که سلامت میلیونها ایرانی را هدف قرار داد.
پروژههای چون دوست (الگوی دیدهبانی و سیاستگذاری سلامت)، همت (الگوی دیدهبانی توسعه پایدار جامعه)، سراج (الگوی خدمات سلامت روانی و مراقبت اجتماعی) و سامان (الگوی خدمات یکپارچه سلامت روانی) همگی نشاندهنده عمق دغدغههای دکتر دماری برای ارتقای سلامت جامعه هستند.
دکتر سید فرزاد محمدی، رئیس مرکز تحقیقات چشمپزشکی ترجمانی و از شاگردان دکتر دماری، در اینباره میگوید: «دکتر دماری با وجود سن کم، عضو فرهنگستان علوم پزشکی بود. این نشاندهنده مقبولیت فراگیر وی به لحاظ تاثیرگذاری بر عرصه سلامت اجتماعی بود.»
تولد یک دغدغه؛ از دانشجوی ممتاز تا نظریهپرداز پزشکی اجتماعی
دکتر دماری، که در سال ۱۳۷۱ با رتبه ۸۰ وارد دانشگاه علوم پزشکی تهران شد، از همان دوران دانشجویی دغدغهمند مسائل پیرامون خود بود. به گفته دوستانش، او به جای تمرکز صرف بر درمان، به دنبال راهحلهایی برای مسائل پزشکی اجتماعی بیماران، مستندسازی و تقویت کار گروهی بود.
دکتر عباس وثوق مقدم، عضو فرهنگستان علوم پزشکی و از دوستان قدیمی وی، میگوید: «آشنایی من با دکتر دماری به زمانی برمیگردد که من دستیار بودم و ایشان دانشجو. برای اولین بار او را در کارگاهی دیدم که خود او با عنوان "اصول و فنون سخنوری" تدریس میکرد.» به گفته دکتر محمدی، او «پژوهشگری خستگیناپذیر و پر از خلاقیت برای بهبود سلامت جامعه بود.»
توازن کار و زندگی به روایت نزدیکانزندگی شخصی
دکتر دماری، در سال ۱۳۷۹ با دکتر مریم رهبری بناب ازدواج کرد. همسرش، «ایمان به خدا، مسئولیتپذیری و داشتن اهداف مشخص» را از خصوصیات بارز او میداند. دکتر رهبری میگوید: «او برای تمام رخدادهای مهم زندگی و کاری، از سالگرد ازدواج تا دستاوردهای شغلی، جشن میگرفت. میز کارش را در جایی قرار داده بود که حین کار نیز کنار من و دخترمان باشد؛ میخواست همواره در جریان زندگی حضور داشته باشد.»
مهشاد دماری، فرزند وی، نیز اظهار داشت: «رابطه ما هرگز بر اساس کنترل یا تعیین تکلیف نبود. حضور پدرم در کنار من از جنس همراهی، آرامش و اعتماد بود.»
کارنامه یک پیشگام؛ طراحی بزرگترین الگوهای همکاری بینبخشی
دکتر دماری عمیقاً باور داشت که ایدههای خلاقانه باید عملیاتی شوند. او «مدیریت پروژه، کار تیمی و حمایتطلبی» را ابزارهای کلیدی یک پزشک اجتماعی میدانست و همین مهارتها او را به سمت طراحی بزرگترین الگوهای همکاری بینبخشی در کشور کشاند.
دکتر سید حسن امامی رضوی، مشاور وزیر و رئیس دبیرخانه شورایعالی سلامت و امنیت غذایی به برنامههای نوآورانه او در دبیرخانه سیاستگذاری سلامت وزارت بهداشت اشاره کرده و میگوید: «او برنامههای بینبخشی ارتقا سلامت جامعه را پیگیری میکرد و توانست این پروژه را در دهه ۸۰ در دانشگاه علوم پزشکی قزوین به صورت پایلوت اجرا کند.» دکتر علیرضا مهدوی، همکار وی، نیز تاکید میکند که «بسیاری از پروژههای بزرگی که امروز در حوزه پزشکی اجتماعی وجود دارد، توسط دکتر دماری آغاز شد یا طراحی اولیه آن با وی بوده است.»
نبرد پایانی و میراثی که ادامه دارد
دکتر بهزاد دماری، حتی در دوران ابتلا به سرطان، از کار در مسیر توسعه پایدار سلامت کشور دست نکشید. او در کنار نقش پدری، الگویی از حکمرانی سلامت را برای ایران به یادگار گذاشت و یاد او در سینه دوستدارانش جاودان خواهد ماند.
ارسال نظر