کرسی بیماری های چشم بیمارستان فارابی؛ مهد تولد چشم پزشکی نوین ایران

به گزارش سینا رسانه بیمارستان فارابی، دوم آذر ۱۴۰۳ مصادف است با هفتاد و هشتمین سالروز افتتاح کرسی بیماری‌های چشم بیمارستان فارابی یا همان ساختمان قدیم فعلی این بیمارستان. ساختمانی به یادگار از پروفسور شمس فقید که تا به امروز صلابت خود را حفظ کرده است. قدم در ساختمان که می‌ گذارید، انگار به سفری در زمان می‌ روید. دیوارهای آجری، راهروهای قدیمی و اتاق‌ هایی که زمانی مملو از بیماران بودند، هرکدام داستانی برای گفتن دارند. صدای قدم‌ ها روی سرامیک راهروها در فضا طنین‌ انداز می‌ شود و گویی زمزمه‌ های پزشکان و بیماران گذشته را به گوش می‌ رساند.

زمانی که ساختمان کرسی بیماری‌ های چشم بیمارستان فارابی به همت پروفسور محمدقلی شمس و همکارانش، افتتاح شد، امید به چشمان بسیاری تابید. آن روزگاران، بیماری‌ های چشم معضلی بزرگ بود و این ساختمان نوپا، نویدبخش آینده‌ ای روشن برای بیماران بود. بیمارانی که با دلی پر از امید به آن پناه می‌آوردند. پناهگاهی برای جستجوی نور.

اهمیت ساختمان جدید بیمارستان فارابی برای حکومت وقت به حدی بود که برای افتتاح آن از شخص اول مملکت تا نخست وزیر و وزیر بهداری و رئیس دانشگاه تهران همگی آمده بودند و در عکس نوشته‌ای که در یکی از شماره‌های مجله انجمن چشم پزشکی ثبت شده است، شاه وقت ایران به مناسبت آغاز به کار این بیمارستان نوشته: «بیمارستان فارابی را روز دوم آذر ۱۳۲۵ افتتاح نمودیم. این بیمارستان در سال ۱۳۲۱ شروع شده و ساختمان آن همچنین فعالیت و علاقمندی کارکنان آن مورد تحسین و تقدیر گردید.»

در واقع ساخت ساختمان کرسی بیماری‌های چشم بیمارستان فارابی را باید تحولی در چشم پزشکی ایران دانست. این ساختمان شامل بخش‌های چشم پزشکی، گوش و حلق و بینی، آزمایشگاه و داروخانه با گنجایش ۱۲۰ تخت بستری بود که بعدها تا ۲۲۰ تخت گسترش داده شد. در تشکیلات کرسی چشم پزشکی، رشته تخصصی چشم پزشکی که مدت دوره آن سه سال بود دایر شد. کسانی که دانشکده پزشکی را به پایان می‌رساندند با طی این دوره آموزشی علمی و عملی تخصصی و گذراندن امتحانات لازم و نوشتن رساله مربوطه در رشته چشم پزشکی متخصص می‌شدند.

همچنین پروفسور شمس در یک مصاحبه قدیمی درباره ساختمان کرسی بیماری‌های چشم و یادگاری که از خود به جا گذاشته است، گفت: «من اینجا را منزل خودم می‌دانم. باور بکنید. یعنی از منزل خودم بیشتر دوست دارم. برای اینکه آجر به آجر خود من گذاشتم. یعنی طوری بوده که باور، کنید آقایان همکاران می‌دانند، گاه گاهی می‌بینید یک چیزهایی کم بود، خود من با اتومبیل می‌رفتم میاوردم تا اینجا ساخته شد. و تا زنده هستم البته می‌آیم می‌بینم اینجا را»

امروزه با قدم گذاشتن در این ساختمان تاریخی، می‌ توانیم روح آن دوران را احساس کنیم. بنایی که شاهد تلاش‌ های پزشکان پیشکسوتی بوده‌ اند که با دانش و مهارت خود، مرزهای چشم پزشکی را گسترش دادند. تصور کنید روزگاری توسط برترین اساتید چشم پزشکی تاریخ ایران در اتاق‌های همین ساختمان، برخی از اولین جراحی‌ها و دستاوردهای چشم پزشکی نوین ایران انجام شده و برگ‌های زرینی زیادی را در کتاب تاریخ علوم پزشکی ایران به ثبت رسانده اند.