عیب انکساری باقی مانده پس از جراحی آب مروارید و عوامل موثر بر آن در بیمارستان فارابی

حسن هاشمی، سید فرزاد محمدی، مرسده مجدی، مهدی خباز خوب، هادی زارع مهرجردی، آرش معذوری، الهام اشرفی، اکبر فتوحی، محمود جباروند بهروز
هدف:

تعیین میزان عیب انکساری باقی مانده پس از عمل جراحی آب مروارید و برخی عوامل موثر بر آن.

روش پژوهش:
جمعیت هدف بیماران مبتلا به آب مروارید بودند که طی سال های 1382 الی 1385 در بیمارستان فارابی تهران کاندید عمل جراحی شدند. روش نمونه گیری تصادفی ساده و معیار خروج شامل سابقه یووییت، جراحی و آسیب چشمی ثبت شده در پرونده بیماران بود. محاسبه قدرت عدسی با استفاده از فرمول SRK-II صورت پذیرفت. اختلاف عیب انکساری پس از عمل و مقدار مورد نظر، به عنوان عیب انکساری غیر منتظره تعریف شد. این متغیر به صورت میانگین و درصد بر اساس فواصل 5/0، 1 و 2 دیوپتر از امتروپی گزارش گردید.

یافته ها:
در پرونده 423 نفر اطلاعات بیومتری ثبت شده بود که این افراد وارد مطالعه شدند. میانگین قدر مطلق عیب انکساری غیرقابل پیش بینی از بین 558 بیمار مورد مطالعه، 69/0±80/0 دیوپتر بود. این نوع عیب انکساری در افراد با طول قدامی خلفی (AL) طبیعی چشم از کم ترین (61/0±72/0) و در افراد با AL بلند، از بیش ترین مقدار برخوردار بود (001/0P<). 174 (1/41 درصد)، 301 (6/71 درصد) و 393 نفر (4/93 درصد) به ترتیب معادل کروی 5/0، 1 و 2 دیوپتر از امتروپی داشتند. پس از عمل در موارد AL کوتاه، عیب انکساری مثبت و در افراد با AL بلند، عیب انکساری منفی بود. از نظر کراتومتری، بیش ترین و کم ترین آستیگماتیسم ایجاد شده به ترتیب در روش خارج کپسولی و فیکو مشاهده شد (001/0P<).

نتیجه گیری:
در این مطالعه بر اساس فرمول SRK2، پس از جراحی آب مروارید در بیش از 50 درصد بیماران، عیب انکساری بیش از 5/0 دیوپتر از امتروپی فاصله داشت. بر اساس یافته های ما، طول قدامی خلفی چشم از عوامل مهم و تاثیرگذار بر عیب انکساری باقی مانده پس از جراحی آب مروارید می باشد، به نحوی که در AL بلند یا کوتاه، عیب انکساری غیرقابل پیش بینی، بیش از موارد طبیعی AL مشاهده می شود.