از حدود سال های 1950 تحقیقات بر روی قرار دادن لنزهای داخل چشمی شروع شد. هدف اولیه این تحقیقات بیماران مبتلا به آب مروارید بودند که پس از خارج کردن عدسی چشم آن ها که کدرشده و ایجاد آب مروارید کرده بود از لنز داخل چشمی به جای عینک های قطور مورد نیاز پس از عمل استفاده می شد. این لنزها از جنس پلاستیک PMMA و یا سیلیکون بودند که با بافت چشم سازگار داشتند.

امروزه می توان بدون خارج کردن عدسی بیمار این لنزها را در داخل چشم برای اصلاح نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم شدید کار گذاشت. تفاوت این روش با قراردادن لنز داخل چشمی در حین عمل آب مروارید این است که در روش اول لنز یا عدسی طبیعی چشم دست نخورده باقی می ماند و تنها یک لنز اضافی در جلوی آن قرار می گیرد ولی در عمل عادی آب مروارید، عدسی اصلی چشم برداشته و جای آن عدسی مصنوعی قرار داده می شود. به همین دلیل در عمل لنز داخل چشمی فرد قادر به تطابق و مطالعه نزدیک علاوه بر دید دور خواهد بود ولی در عمل دوم قدرت تطابق نخواهد داشت. برای این منظور باید عدسی های دوکانونی تجویز شود.

نکته: این روش در شماره های کم جایگزین مناسبی برای عمل لیزیک یا PRK نمی باشد ولی برای شماره های بالاتر بهتر است مورد توجه قرار گیرد.

- قدرت اصلاح نزدیک بینی تا درجات بالا

- دقت بالاتر در اصلاح عیب انکساری در شماره های بسیار بالا نسبت به روش های لیزری

- قابل برگشت بودن عمل با برداشتن لنز

- عدم تغییر در کیفیت قرنیه

- عدم وابستگی به تجهیزات پیچیده حین عمل جراحی

- بهبود کیفیت دید در مقایسه با عینک

- قابل استفاده در قرنیه های نازک

 

کاشت لنز هم مانند هر عمل جراحی دیگری با عوارض شایع و احتمالی همراه است. پیشرفت های علم چشم پزشکی و مهارت چشم پزشکان بیمارستان فارابی باعث شده از میزان این عوارض تا حد بسیار زیادی کاسته شود. با این حال مواردی برای یادآوری در ادامه ذکر می شود:

- آسیب به اندوتلیوم قرنیه و از دست رفتن شفافیت آن: به نظر می رسد که این آسیب بیش از سایر اعمال انجام شده بر روی قرنیه نباشد.

- ایجاد گلوکوم یا آب سیاه: با توجه به اینکه افراد نزدیک بین استعداد بیشتری برای پیدایش آب سیاه دارند، باید در انتخاب بیمار دقت شود. در مطالعات فعلی بعد از 3 سال تفاوت خاصی در افراد عمل شده برای ایجاد آب سیاه مشاهده نشده است.

- ایجاد کاتاراکت یا آب مروارید: با وجودی که در طی مطالعات انجام شده و به روز کاتاراکت کمتر از 2-1 % گزارش شده است ولی به سال های بیشتری برای اثبات این موضوع نیاز است.

- در مرکز قرار نگرفتن لنز: اگر مرکز لنز با محور بینایی بیمار در یک راستا قرار نگیرد این احتمال به وجود می آید که عیب انکساری بیمار کاملاً مرتفع نشود یا آستیگماتیسم ایجاد شود؛ این عارضه در مواردی رخ می دهد که اختلاف فاصله بیش از 25/0 تا 50/0 میلی متر باشد.

- دوره نقاهت طولانی: در مواردی که نیاز به بخیه دارد بهبودی کامل به سپری شدن چند هفته تا چند ماه نیاز دارد.